Als een boemerang keerde het verleden zich tegen haar.
Ze wist niet hoe dit kon gebeuren, had zelfs geen flauw idee van de patronen die in haar gesetteld waren. Een dikke mist verborg de pijn, onmacht, angst en de ontkenning. Haar lichaam kwam in opstand, liet haar voelen dat het niet verder wilde met deze verloochening van haar zelf. Ze kwam bij mij en ze vertelde……….
Ik luisterde en stelde af en toe een vraag, die niet met denken maar alleen met voelen beantwoord kon worden. Stiltes volgden en daarna aarzelende woorden gesproken vanuit een gebied wat ze in zichzelf aan het verkennen was. Tranen welden op in haar ogen en heel voorzichtig begon haar gezicht een kleur te krijgen. De mist trok op.
Dit gebeurt wel vaker in mijn praktijk.
